MI POETA SUGERIDO:  Arantxa Urretabizkaia

Siete

Trabajaré tu boca con un cincel
hasta romper esa sonrisa
hasta agotar el sonido
de esos hoyuelos insultantes
maldito el color
que tu felicidad deja en mi regazo
un poco de sangre, por favor
para que mis brazos entren en calor
una blanca bola de cristal
dando vueltas en el estómago
mientras las lágrimas se estropean
porque soy demasiado oscura
una mariposa reventada en la frente,
amada a arañazos
y el ritmo de los pasos del aire
si te entierras conmigo
puedo instalar un agujero
sobre cada árbol
si no me avergüenzo de trabajar cada noche
puedo construir un sonido
que sustituya a mi nombre
con permiso del frío
si no me llamas
que no venga nadie
mientras se escuchen las voces de los niños,
madera y musgo
cometas y champagne
nunca nos atreveremos
a seguir la bandera de gabardinas blancas
ahogaré con lágrimas
cada rizo de tu pelo
porque tienes tan poco bello en el pecho
una sombra junto al cuello
y nada más
tantos años de guerra
y sólo nos queda el vuelo.

Zazpi

Zintzelaz landuko dut zure ahoa
irripar hori puskatu arte
masaileko kabi intsultante horien
soinua agortu bitartean
madarikatua zure zorionak
nere magalean uzten duen kolorea
odol piska bat, faborez
besoak berotuko badira
kristalezko bola zuri bat
estomaguan bueltaka
malkoak alperrik galtzen
beltzegia naizelako
kopetan tximeleta lehertua
harramaskaz maitatua
eta haizearen pausoen ritmoa
nerekin lurperatzen bazara
zulo bat instalatu desaket
arbolabakoitzaren gainean
gauero lan egiteak lotsa ematen badit
soinu konstruitu desaket
nere isenaren ordez
hotzak nahi badu
deitzen ez banauzu
ez dadila inor etorri
umeen ahotsa entzuten den bitartean
lokatzik ez, umeen usaina galdu bitartean
egurra eta goroldioa
kometak eta champagnea
ez gara sekula ausartuko
gabardina zurien ikurraren atzetik
malkoz itoko ditut
zure ileen kiskur guztiak
bularrean hain ile gutxi duzulako
lepoaren aldean itzal bat
eta gero besterik ez
hainbeste urte gerran
eta gero begoa besterik ez.

San Pedro bezperaren ondokoak 2

Je ne sais ce qui me possède
et me pousse à dire à voix haute
ni pour la pitié ni pour l’aide
ni comme on avouerait ses fautes
ce qui m’habite et qui m’obsede
L. Aragon

Beldur nintzenean
tristeziaren hegal hotzek
eskuak eta musua
ferekatzen zizkidatenean
alboratzen nintzaion
zakur zintzoen
oreinen
axurien
begirada marroi eta epelaren
atzean
ezkutaturik.
Begiak nireganatzen zituen
begi gorriak
odoltsuak
malko agortuez beteak
puztuak
eskua altxatzen zuen eta
poliki
poliki
ene buruaren gainean
pausatzen zuen
aintzira baten azala
harramazkatzen duen
euriaren
garrasia isila
gozoa.
Eta iletatik hasita
beherantz
irribarre bat zabaltzen zitzaidan gorputzean
ezpainetan dardarti
bularrean marmariatsu
sabelean gozo
magalean bigun
eta lurra ikaratu egiten zen
ene loratzeaz.

Harrez gero
beldurraren
bakardadearen
gorrotoaren
mesprezuaren
hatsa sentitzen dudanean
burua makurtzen dut
lepoa luzatuz
eta neure ilea distiratsu nahi dut
deikor
eskuren baten iman
zeren
buru gainean
esku baten beroa sentitu bezain laster
badakit
miraria berreginen dela
orduan ikusiko ditut
berriro
hiru erregeen kapa izartsuak
eta orduan
emanen daut
Gasparrek
bizarra eta ilea gorriak dituen erregeak
muin kopetan
eta orduan
piztuko da artizarra
ene begitartean
orduan
loratuko naiz
berriro
orduan
buru gainean esku baten beroa sentitu bezain laster.

Si te gusta #Arantxa_Urretabizkaia... Share on X